- همان گونه که رسول اکرم صلی الله علیه و سلم ابوهریره، عبدالله بن عباس و معاذ بن جبل رضی‌الله‌عنهم را در مدرسه دینی خود تربیت کرد، در پوهنتون حربی خود نیز آیه “و اعدُّوا لهُم ما استطعتُم” را به “ألا انَّ القوّة الرمی” تفسیر نمود که در نتیجه سربازانی چون خالد بن ولید، براء بن مالک و ابودجانه انصاری رضی‌الله‌عنهم فارغ‌التحصیل شدند.
و همان گونه‌ای که سعید بن مسیب، ابوحنیفه، اوزاعی و ربیعه رحمهم‌الله حلقه‌های علمی دائر می‌کردند؛ اسب‌ها و نیزه‌های موسی، طارق، قتیبه، عقبه و مسلمه بن عبدالملک رحمهم‌الله اطمینان بیشتری به جلسات علمی شان می‌بخشید.
اگر فضیل بن عیاض از طرفی در در گرمای شدید و سوزان حرم خشنودی خداوند متعال را در به‌جا آوردن طواف‌های نفلی و عمره جستجو می‌نمود از سوی دیگر عبدالله بن مبارک در عین زمان در سایه‌های شمشیر رضای خداوند را می‌طلبید.
اگر امام ابویوسف، امام محمد و امام مالک رحمهم‌الله مصروف جمع‌آوری احادیث و تدوین مسائل فقهی بودند و کتابهایی مانند موطاء، جامع کبیر و امالی را نوشتند از برکت شمشیر خلیفه هارون رشید بود که رومیان را در فصل برف‌های بی‌امان در کوه‌های سر به فلک کشیده‌ای طرسوس عقب راند.
اگر محدثانی مانند امام بخاری، مسلم و ترمذی رحمهم‌الله جهت به دست آوردن یک حدیث رسول الله صلی الله علیه و سلم هزاران کیلومتر مسافه را طی می‌کردند، این سفرهای طولانی علمی با میزبانی اسب‌های خلفیه معتصم و خلافت عباسی با آرامش و امنیت بیشتری انجام می‌شد.
اگر به خاطر اشغال فلسطین خنده از لبان ایوبی و زنگی رخت بسته بود، اما در بیابان‌های خشک و گرم آفریقا یوسف بن تاشفین اسب‌ها را آماده کرد بودند تا با گذشتن از دریای مدیترانه اندلس را از سقوط نجات دهد.
- از یک‌سو صدای نازنین “لبّیک لاشریک لک لبّیک” در حرم انعکاس می‌نمود، از سوی دیگر تکبیرهای سلطان محمود غزنوی در هند سومنات را تکه تکه کرد. واو
نمی‌دانم این امت را چه شده است؟ چه کسی نظرش نموده و چگونه به راه نیاکان خود پشت کرده‌ایم؟