انجنیر عمیر
قبل از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان گفته می‌شد که بیش از ده گروه تروریستی در افغانستان فعالیت می‌کنند بنابر این مذاکره نمودن با طالبان به تنهایی نتیجه‌ای نخواهد داشت، این سخنان را اکثراً سیاست‌مدارانی می‌گفت که غالباً نمی‌خواستند قضیه افغانستان حل شود، اما مسلّم بود که داعش به غیر از طالبان در افغانستان نیز فعال بود، برخی از شخصیت‌های سیاسی بارها گفته‌اند که امنیت ملی زیربنای عملیات برای داعش را زمینه‌سازی کرده است.
این گفته زمانی برای عموم واضح شد که طالبان کابل را تصرف نمودند؛ داعش در مراکز به‌ویژه در کابل و ننگرهار مخفی‌گاه‌های زیادی داشت، طالبان در برابر داعش موضع قوی گرفتند به همین دلیل جای آرامش به داعش در کشور باقی نبود و به سوی کشورهای همسایه روی آوردند.
نکته‌ای که باید به آن اشاره کنم این‌ست که عده‌ای در منطقه ما که متهم به داعش بودند یکی پس از دیگری راه پاکستان را در پیش گرفتند، زمانی که طالبان بر افغانستان حاکم شدند، برخی از کشورهای همسایه که در راس آن پاکستان قرار داشت، از حاکمیت طالبان راضی بودند؛ در نشست‌های سیاسی مختلف راجع به افغانستان بحث می‌کردند و مسئولین خارجه شان در کنفرانس‌های بین‌المللی مختلف در مورد به رسمیت شناختن افغانستان و رفع ممنوعیت دارایی‌های افغان‌ها توصیه می‌کردند.
بلی؛ در آن زمان بسیاری از تحلیلگران سیاسی و فعالان شبکه‌های اجتماعی این اقدامات را منفی ارزیابی می‌کردند و آنها را مکرهای پاکستان می‌دانستند اما این موضوع زمانی آشکار شد که امارت اسلامی به خواسته‌های مقامات پاکستانی پاسخ‌های منفی داد، مقامات پاکستانی اصلا نمی‌پنداشتند که طالبان در چنین مواردی خواسته‌های آنها را رد کردند، مقامات پاکستانی بسیار تلاش کردند تا طالبان را مایل و آماده خواسته‌های بد خود کنند، از فشارهای مختلف کار گرفتند، برخلاف باور گذشته‌شان، افغانستان را مکرراً در نشست‌های جهانی به عنوان پناه‌گاه تروریستان معرفی نمودند، تلاش‌های زیادی انجام دادند تا جهان را به واکنش سیاسی علیه طالبان متقاعد سازد اما چون پاکستان جایگاه سیاسی خود را در سطح بین‌المللی از دست داده است، هیچ نتیجه‌ای خاصی به دست نیاورد.
بلی؛ مقامات پاکستانی به ویژه استخبارات نمی‌توانستند آرام بمانند، تلاش ورزیدند تا انتقال پروژه داعش و کسانی که علیه طالبان فعالیت دارند، را به افغانستان آغاز کنند، در مناطق سرحدی چند مرتبه نیروهای سرحدی امارت را هدف قرار دادند، و بارها دست به اقدام و تیراندازی زدند تا زمینه انتقال را بیشتر فراهم کنند اما چون مقامات امارت به خوبی به این حیله‌گری و نقشه استخباراتی متمرکز شده بودند دستور ساخت پوسته‌ها و تأسیسات جدیدی در مناطق مرزی را صادر کردند که با شکست این توطئه، مقامات پاکستانی ناگهان تصمیم به اخراج اجباری پناهجویان افغان گرفتند.
مقامات افغان بر اساس معلومات استخباراتی خیلی زود متوجه شدند که ممکن افراد مخالف نظام در این روند وارد افغانستان شوند، از همین‌رو اقدامات لازم را گرفتند، پروسه بایومتریک تمام مهاجرین آغاز شد و تا حد زیادی افراد مشکوک ردیابی و دستگیر شدند.
باید گفت که این نگرانی‌ها بیهوده نبود، افراد زیادی دستگیر شدند که علیه نظام آموزش دیده بودند و اهداف خاصی داشتند، نکته حائز اهمیت این است که اظهارات احسان‌الله احسان، سخنگوی سابق طالبان پاکستان در این مورد بی‌موجب نبود، نام‌برده در اظهارات خویش یادآور شده بود که پاکستان می‌خواهد داعش را از این روش وارد افغانستان سازد، چندین مقام بلندپایه طالبان نیز این سخن را به من تایید کردند اما چون طالبان واکنش شدیدی نشان نمی‌دهند به معنای سیاست معتدل آنهاست، آنها می‌خواهند روابط دوستانه را با همه کشورها حفظ کنند که به نفع افغانستان و همه کشورها است.
اینکه چرا پاکستان خوش‌بینی خود را نسبت به طالبان به دشمنی عمیق و حساس تبدیل کرد!؟
برای پاسخ به این سوال منتظر مقاله تحلیلی بعدی ما باشید.
