بخش دوم
احمدالله‌مهاجر
اعتراضات داعش بر امارت اسلامی:
بزرگ‌ترین اعتراض آنها بر ارتداد، کفر و شرک امارت اسلامی همان پیمان بستن با آمریکا در دوحه می‌باشد که آنها می‌گویند در این پیمان طالبان با آمریکایی‌ها دوستی خود را اعلان کرده و بیزاری نجوییدند.
اما با توجه به اشغال بیست ساله و مذاکرات و جنجال‌های پی در پی در میان طالبان و آمریکا چنین برمی‌خیزد که این پیمان طالبان، همانند پیمان رسول خدا (صلی الله علیه وسلم) با مشرکان در حدیبیه، می‌باشد.
آنها بر این استدلال‌مان اعتراضاتی دارند که باز هم دلالت بر ظاهرنگری آنان دارد؛ اصل مصلحت را درنظر نگرفته بلکه به سوی حرف‌های ظاهری پی می‌برند و‌گویا چنان وانمود می‌سازند که قیاس‌تان زمانی درست است که این هر دو پیمان در نقطه‌ای هم خلاف نداشته باشند؛ اما چنین نیست بلکه اگر به صلح حدیبیه دقت نظر شود، دانسته می‌شود که نبی علیه السلام با پذیرش پیشنهاداتی که در ظاهر خلاف غیرت و شهامت اسلامی بود، اصل مصلحت را درنظر گرفته و همان پیشنهادات مشرکان را که تمام صحابه را غمگین ساخت و قریب بود در گرداب دیگر واقع شوند، پذیرفت.
و از سوی دیگر امارت اسلامی نیز در این پیمان هرگز پیشنهادی را نپذیرفته است که خلاف مصالح علیای شریعت اسلامی و به نقصان امت اسلامی باشد بلکه تمام مصلحت‌ها را در قالب شریعت درنظر گرفته و با آنان به توافق رسیده‌اند.
به‌طور مثال در صلح حدیبیه می‌بینیم که نبی علیه السلام این را پذیرفت که «هرگاه افراد مسلمانان به سوی مشرکان می‌روند و مرتد می‌شوند، برگردانده نمی‌شود و اگر از مشرکان به سوی مسلمانان رفت و مسلمان شد، باید واپس گردد.» که این گزینه و گزینه‌های دیگرش، غیرت صحابه همچون عمر «رضی الله عنه» را برانگیخت که گاهی نزد ابوبکر و گاهی نزد رسول خدا «صلی الله علیه وسلم» می‌رفت و می‌گفت که آیا ما این‌قدر ناتوان شده‌ایم؟!
اما با وجود تمام این حالات که یک صحابه به این صلح موافقت نداشت، پیمان را بسته کرده و تمام صحابه را امر نمود تا خود را ار احرام، حلال کنند. رسول خدا (صلی الله علیه وسلم) اگر این پیمان را تا ده سال و به گفته‌ای داعش مؤقت بسته است، این بنابر مصالح آن عصر و زمان بود ورنه با این وجود هم بر صحابه سنگین تمام شد؛ ده سال نیز وقت کم نیست اما خداوند متعال تقدیر را چنین نوشته بود که دو سال بعد مکه فتح شد؛ امروز نیز اگر امارت اسلامی این پیمان را بدون وقت معین بسته نموده است، بنابر مصالح عصر امروزی‌ست ورنه روزی خواهد آمد که این پیمان از بین می‌رود.