حدث رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم است که: “بدأ الإسلام غریباً و سیعود کما بدأ غریباً، فطوبى للغرباء”.
ترجمه: اسلام در آغاز غریب بود و به‌زودی دوباره غریب خواهد شد، همان‌گونه که در ابتدا غریب بود. خوشا به حال غریبان!
در آغاز زمانی که رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم دعوت به اسلام را شروع نمود، این کار برای مردم عجیب و غریب به نظر می‌رسید.
حتی مردم حاضر نبودند که بپذیرند که خداوند متعال انسان را مبعوث نموده است. می‌گفتند چرا فرشته را نفرستاه است. در آخر الزمان نیز اسلام همچنان برای مردم غریب و ناآشنا خواهد بود که احکام و امور اسلامی برای آنان قابل قبول نخواهد بود.
افغانستان تنها کشوری در سطح جهان است که یک نظام شرعی به نام امارت اسلامی در آن حاکم است. با این حال، افرادی که تحت تأثیر فضای دموکراسی غربی قرار گرفته‌اند، این نظام را یک حکومت انحصاری و خودکامه می‌نامند.
آنان فکر می‌کنند که اسلام محدود به گفتن کلمهٔ توحید، خواندن نماز، گرفتن روزه، پرداخت زکات و انجام حج است اما سایر ابعاد اسلام مانند معاملات، حدود، قصاص و سیاست (حکومت‌داری) را اموری جدا از دین می‌پندارند.
در حالی که این تصور نادرست است. اسلام شیوهٔ کامل زندگی انسان را ارائه داده و مسلمان را به اجرای آن مکلف ساخته است. به‌همین دلیل، افغانستان کشوری است که در آن دین در تمام جوانب زندگی، اعم از عقاید، معاملات، رسومات، سیاست، نظام اقتصادی و امور اجتماعی، به‌طور کامل برای خداوند متعال اختصاص یافته است.
انتخاب امیر در این کشور مطابق اصول اسلامی صورت گرفته است، صلح با کفار در چارچوب اصول اسلامی انجام شده است، روابط با کشورهای منطقه و جهان نیز بر اساس قرآن و حدیث استوار است، اعمال و روابطی که قرآن و سنت آنها را منع کرده‌اند، در این نظام ممنوع هستند و کارها و اموری که قرآن و حدیث به آنها امر کرده‌اند، در این نظام رواج دارند. حدود و قصاص در این نظام اجرا می‌شوند و این همان تصویری است که امارت اسلامی افغانستان از یک نظام اسلامی ارائه می‌دهد.
