پنجشنبه ۶ جدی روزی است که در تاریخ افغانستان به‌عنوان یک روز شوم ثبت شده است، این همان روزی است که قدرتمندترین نیروی مستکبر، ظالم و کفری زمان (اتحاد جماهیر شوروی) بر کشور عزیزمان افغانستان تجاوز کرد، در این روز امید میلیون‌ها افغان نابود شد، هزاران مادر، خواهر و زن داغدار، بیوه و بی‌برادر گشتند و شمار زیادی از کودکان بی‌سرپرست شدند.
حمله نظامیان شوروی بر افغانستان در حالی رخ داد که مردم افغانستان تازه نفسی آسوده می‌کشیدند و رؤیای زندگی آرام و خوشبختانه در آینده را در سر داشتند و با وجود فقر و تنگدستی از زندگی لذت می‌بردند؛ اما تجاوز ارتش سرخ تمام این امیدها را به خاک یکسان کرد.
شوروی‌ها و هم‌پیمانانشان مدت‌ها پیش اهداف خود را برای تجاوز به افغانستان تعیین کرده بودند، دلایل حمله شوروی به افغانستان متعدد است؛ اما جدا از دشمنی نظامیان کافر شوروی با ملت مجاهد و مسلمان افغانستان؛ موقعیت استراتژیک کشور، منافع اقتصادی شوروی در افغانستان و اهداف سیاسی در این کشور از مهم‌ترین عوامل آن به شمار می‌روند.
شوروی ها پیش از تجاوز برای رسیدن به اهداف شوم خود در امور سیاسی افغانستان مداخله کردند، تلاش کردند دولتی وابسته و مزدور در این کشور ایجاد کنند که سرانجام در ۷ ثور ۱۳۵۷ با استفاده از کمونیست‌های داخلی (حزب دموکراتیک خلق)، نظام وقت افغانستان به رهبری سردار محمد داوود خان را سرنگون کردند، کودتای خلقی‌ها منجر به قتل سردار محمد داوود خان و چندین عضو خانواده او در ارگ شد، شوروی در نهایت در ۶ جدی ۱۳۵۸ تجاوز نظامی خود را بر افغانستان آغاز کرد.
شوروی‌ها به‌وسیله مزدوران داخلی خود (خلقی‌ها و پرچمی‌ها) چنان ظلم و ستمی در افغانستان روا داشتند که این دوره را میتوان به‌عنوان دوران سیاه در تاریخ افغانستان لقب داد، آن‌ها حدود دو میلیون افغان بی‌گناه را به شهادت رسانیدند، میلیون‌ها نفر دیگر را معلول و زخمی کردند و میلیون‌ها نفر را مجبور به مهاجرت ساختند.
نظامیان اتحاد جماهیر شوروی گمان می‌کردند که با قدرت، فناوری، هزینه‌های مالی و انسانی و با کمک مزدوران محدود خود می‌توانند در افغانستان حکومتی پایدار برقرار کنند، این کشور را به مستعمره همیشگی خود تبدیل کنند و از اینجا نفوذ خود را در کشورهای آسیای میانه گسترش دهند اما ملت مجاهد و غیور افغانستان با توکل بر خداوند متعال و با امکانات ناچیز خود جهاد مسلحانه را علیه آنان آغاز کرد.
ملت غیور افغانستان در این مبارزه جهادی، فداکاری‌های بی‌پایانی انجام داد و مشکلات فراوانی را متحمل شد، به دلیل باورهای اسلامی، بسیاری از مردم توسط نظامیان شوروی و مزدوران داخلی (خلق و پرچم) زنده مفقود شدند و نامشان باقی ماند، اما از سرنوشت یا زندگی و یا شهادت آن‌ها کسی اطلاعی ندارد.
با وجود تمام این سختی‌ها؛ افغان‌ها روحیه جهادی خود را زنده نگه داشتند و در مبارزه علیه متجاوزین شوروی هیچ‌گونه سستی یا غفلتی نکردند، آن‌ها با جان، مال و خانواده خود برای دفاع از دین و وطن ایستادگی کردند و پس از سال‌ها مبارزه و تحمل مشقات؛ خداوند قربانی‌های مردم مظلوم افغانستان را پذیرفت و قدرت کفری زمانه را با چنان شکستی خفت‌بار مواجه کرد که تاریخ آن را به یاد دارد.
الله متعال اتحاد شوروی را در اینجا چنان شکست داد که بعد از آن حتی نامش به حیث اتحاد جماهیر شوروی نیز فروپاشید و از تاریخ محو شد، خداوند متعال قربانی‌های ملت افغانستان را قبول فرماید و این ملت غیور را برای همیشه آزاد، مستقل، سربلند و متحد نگه دارد.
