وحیدالله مصلح
حملات مرگ‌بار صهیونیست‌ها به فلسطین و محاصره‌های مستمر شان مسئله امروز نیست؛ در حقیقت نتیجه‌ی خیانت‌های شیوخ عرب به دولت عثمانی است که در نهایت هم دولت عثمانی از هم پاشید، هم فلسطین فروخته شد و هم وحدت عربی به دست نیامد.
لارنس انگلیس با فریب دادن به شیوخ عرب این همه کارها را انجام داد سپس در قراردادهای سایکس پیکو و لوزان، ده‌ها کشور عربی در خاورمیانه در تناظر این آجندای استعماری غرب ایجاد شدند و به‌خاطر اینکه هر یک در کنترول جداگانه‌ی استخباراتی باقی باشد به چند کشور متعدد تقسیم شدند.
فلسطین اساساً قربانی نشنالیزم و وابستگی عربی قرار گرفت؛ نشنالیزمی که در سیر تجزیاتی و خطوط فردی خود آن‌قدر رنگ‌ها را تغییر داد که ارزش‌ها نیز در کنار آن‌ها پایین می‌آمدند.
تمام نیروی هوایی مصر در اوج ملی‌گرایی جمال عبدالناصر در حالی نابود گردید که افسران نظامی مشروب می‌‌خوردند و شب را به آهنگ‌های ام گلثوم و رقص زلفان رقصندگان سپری می‌کردند و زمانی‌که جت‌های اسرائیلی میدان‌های هوایی مصر را ویران می‌نمودند چون خمار عبدالحکیم عامر، وزیر دفاع به‌سبب صداهای هولناک می‌شکست، خودکشی کرد، اعراب هرگز در مورد مسائل مهم گرد هم جمع نیامدند؛ هر یک منافع محلی سلطنت خود را در جغرافیای تقسیم‌شده سایکس‌پیکو اهمیت می‌دادند، قضیه‌های حیاتی و هویت‌های تمدنی را در بیابان ماضی به‌شکل ناپدید ترک کردند.
غزه در این محیط میلیونی عرب‌ها تحت محاصره‌ای مزمن و مستمر باقی مانده است، این داستان چندین ساله است؛ تمام مایحتاج زندگی مسلمانان در زمان امن از قبیل برق، مواد خوراکی، آب، وسائل خانه‌ها، مواد بازسازی خانه‌ها، ادویه و … بدون اجازه اسرائیل به غزه منتقل نمی‌شدند.
غزه بیست و چهار ساعت تحت موشک‌های جاسوسی اسراییل فوکوس است هر وقت بخواهد می‌تواند بمب بیاندازد حتی اسرائیل تظاهرات مسالمت‌آمیز آن‌ها را رو در رو با گلوله شلیک کرد که آن‌ها لقب بازگشت مجدد را به او داده بودند.
فلسطین (غزه) مدت‌زمان طولانی در محیط عربی خود از جنایات رنج می‌برد، فلسطین در درگیری‌های تحلیلی این نشنالیزم عربی به جزایر کنونی رسیده است. واقعیت این است که سکولاریسم عربی و حاکمیت استبدادی در جغرافیای خود با عقاید و ارزش‌های ملت‌های شان گرفتار شده‌اند و شمشیر بر سر ملت‌های خود می‌زنند. اینجا در سرزمین فلسطین، اسرائیل ملت خود را با خود دوست کرده و با تانک‌های خود در مقابل ملت فلسطین می‌ایستد، این تفاوت بین کشورهای عربی و اسرائیل است.
