اگر به تاریخ گذشته‌ی اسلام خود بنگریم؛ به صدای رعدگونه‌ای معتصم بالله گوش دهیم، شمشیر عمری محمد بن قاسم را زیر نظر بگیریم و فتوحات شجاعانه‌ی سلطان محمود غزنوی را به یاد بیاوریم درخواهیم یافت که کفار فقط مانند کف بر روی زمین اند که هیچ مقام و حیثیتی ندارند؛ آن‌ها کسانی هستند که با ذکر نام عمر و خالد فرزندان خود را می‌خواباندند و در مقابل تمام لشکر یهود یک مسلمان کافی بود؛ اما چرا امروز این سرخ‌پوستان پلید بر ما چیره شده‌اند؟
علت اصلی این‌ست که مسلمانان در میان خود متفرق شدند، به دام افتادند تا پاهای یک‌دیگر را بزنند و برخی از آنان حتی شروع به کمک با کفار کردند. مومنان مخلصی که وجود دارند از ترس نمی‌توانند خود را ظاهر کنند؛ حتی از همنوعان مسلمان خود می‌ترسند! زیرا کفار دوستان خود را نیز در زمره امت اسلامی جا داده‌اند و نام برخی از آن‌ها را داعش، برخی دیگر را حزب تحریر و … گذاشته‌اند.
دنیای کفر می‌خواهد از طریق این افراد اسلام را تضعیف کند و در نهایت به هدفی که دارد، دست یابد؛ مردان و جوانان مسلمان را از بین ببرند، زنان شان را کنیز و فرزندان شان را برده قرار دهند، آن‌ها را در زیر سایه دین خود تربیت کند و در نهایت هیچکس نام اسلام را به زبان نخواهد آورد.
اما هرگز به این فکر نکرده‌اند که اسلام همان دینی است که خداوند متعال وعده داده است تا روز قیامت باقی بماند. آیا کفار تصور می‌کنند که اگر بالفرض مومنان ختم شوند، آن‌ها می‌توانند به راحتی زندگی نمایند؟ نه هرگز نه! بلکه خداوند حتماً قیامت را بر آنان قائم می‌نماید و ختم می‌شوند.
کفار به ذلت کنونی خود هم فکر نمی‌کنند، قدرت‌های بزرگ دنیا از آن‌ها حمایت و حفاظت می‌کنند اما باز هم سربازان اسلام سرهای‌شان را از تن‌های شان جدا می‌کنند و هر میدان را به گودالی از جهنم تبدیل کرده‌اند و ان‌شاءالله به زودی دچار ذلت می‌شوند.
