اشغال پدیده شومی است که ناملایمت‌های زیادی با خود دارد؛ همین اشغال است که منجر به جنگ‌های مذهبی می‌شود، کشور را به چنددستگی فرقه‌ای، نژادی و مذهبی تقسیم می‌کند. این همان چیزی‌ست که ما در چند دهه گذشته تجربه کرده‌ایم.
قبل از ۲۴ اسد، اشغال‌گران به‌ویژه اداره کابل بارها می‌گفت؛ که گروه‌های مختلفی در افغانستان فعالیت می‌کنند، گفتگوهای صلح با طالبان به تنهایی فایده‌ای ندارد. آن‌ها برای اثبات این ادعای خود پروژه‌های مختلفی را راه‌اندازی کرده بودند تا پروژه داعش را از کوهستان‌ها به شهرها بخصوص به اماکن امن ننگرهار و کابل انتقال دادند.
داعش برای مطرح نمودن خود و به درخواست آمریکا مساجد، مردم عادی، مراکز مذهبی و علما را هدف قرار دادند تا بحث حضور شان در رسانه‌ها، منطقه و جهان مطرح شود اما مقامات اداره کابل مکرراً این تقصیر را به عهده ا.ا.ا می‌انداختند و دشمنی ا.ا.ا را اذهان عامه جابه‌جا می‌نمودند.
اما بعد از ۲۴ اسد که ا.ا.ا عفو عمومی اعلام کرد؛ داعش نیز از طریق استخبارات منطقه از این عفو استفاده کرد و در ننگرهار و کابل برخی از جنایاتی را مرتکب شد، ولی ا.ا.ا در گذشت چند ماه بار دیگر ریشه داعش را از بین برد؛ تعداد زیاد آن‌ها کشته شده و باقی‌مانده به کشورهای همسایه فرار کردند.
اگرچه استخبارات منطقه ادعای بی‌اساس حضور داعش در افغانستان را دارد، اما این همان چیزی است که افغانستان را به سوی جنگ دیگر می‌کشاند و راه‌هایی را برای رسیدن به اهداف شوم خود فراهم می‌کند، اما بحث وجود داعش در افغانستان به‌طور کامل پایان یافته است.