ماهر بلال
در سال ۱۳۵۸ شمسی نیروهای خون‌آشام و ستمگر زمان با بدرقه چند برده بی‌وجدان، گام‌های پلید خود را برای هجوم به خاک پاک افغانستان در این سرزمین گذاشتند، متجاوزان روسی قدم بر قدم استعمارگران انگلیسی گذاشتند اما متأسفانه این متجاوزان در وحشت‌گری و دهشت‌گری چند قدمی از انگلیسی‌ها جلوتر بودند، متجاوزان شوروی و به اصطلاح متحدان افغان (جاسوسان) آن‌ها در ظلم و ستم چنان پیش‌تاز بودند که وقتی بر روستایی حمله می‌کردند تمام مردم و حیوانات را می‌کشتند، چاه‌های آب را پر از خاک می‌کردند و تمام وسایل زندگی را از بین می‌بردند.
پس از این، مردم مؤمن افغانستان متحمل رنج‌های فراوانی شدند، با شکنجه‌های جسمی و روحی مواجه گشتند، در نتیجه وحشیگری‌های مهاجمان قشون سرخ؛ میلیون‌ها افغان شهید، میلیون‌ها نفر مجروح، معلول، بیوه و یتیم ماندند و میلیون‌ها نفر مجبور به مهاجرت شدند.
علاوه بر حملات فیزیکی، حلقات شیطان‌فکر ارتش سرخ از تلاش بذر الحاد دریغ نورزیدند، یعنی این حلقات شکست‌خورده در کنار تمام بدبختی‌ها، احاطه دین مبین اسلام را نیز هدف قرار داده بودند.
در برابر این همه (لشکرهای سرخ) چند تن از جوانان متدین زمان، خود را برای نبرد آماده کردند و بدون ابزار و وسائل به مقابله با دشمن سرخ پرداختند، وضعیت عجیبی رخ داد؛ برخی‌ها تن به تن و برخی‌ها با اسلحه‌های شکسته قدیمی با ارتش شوروی می‌جنگیدند.
مجاهدین با استفاده از قدرت معنویت با دستان خالی و مسلح به سلاح‌های کهنه و شکسته بر ضد لشکر مادی‌گرای شوروی یورش بردند و به برکت مبارزه مقدس، سنگرهای جهاد با نفوذ مجاهدین همیشه گرم بودند، گرچه قدرت مادی و استبدادی شوروی در آن زمان به حدی بود که نیروهای مسلح در شرق و غرب از او می‌ترسیدند و کسی نمی‌توانست حتی رویای ایستادن در برابر آن را خیال‌بافی نماید، اما ملت مجاهد افغانستان با وجود تمام این مشکلات، به مقدسات اسلامی و افغانی اهمیت دادند، در اثر این عشق و ارادت به اسلام، متجاوزان ستمگر از دست افغان‌ها در میدان جنگ تنها ماندند، کاروان‌های نیروهای شان نابود شدند و با ترک غنایم از خاک پاک فرار کردند.
به برکت فداکاری‌های مؤمنین ارزش‌های معنوی کامیاب شد، تمام قدرت شوروی با شکست مواجه شد، کاخ‌های سر به فلک‌کشیده‌ی غرورشان ویران شدند، مادی‌گرایی‌اش و کسانی که به قدرت مادی تکیه زده بودند با چهره سیاه و شرمنده‌گی برگشتند اما با وجود این همه جنگ‌ها، افغانستان هنوز پایدار است، ملتش از شادی‌های زندگی لذت می‌برد، افغانستان ترانه‌های استقلال مجدد را زمزمه می‌کند و افغانانی که عاشق آزادگی‌اند، بدرقه‌اش می‌کنند.
همه این‌ها افتخار فداکاری در اسلام است که ما از آن برخورداریم.
هرچه گذشت هنوز فراموش نشده است، آثار ظلم هنوز از دور پیداست، پنهان نیست.
به جهانیان یادآوری می‌کنم: تا اکنون فرصت است دولت‌هایی که از دست دلاوران و دلیران افغان با شکست مواجه شده‌اند، به جای تعلیم دادن به سایر اراذل، دست همکاری خود را به سوی حکومت افغانستان دراز کنند و دیگر سعی نکنند که اشتباه را تکرار کنند.
به روسیه نیز می‌گویم که: در اینجا یک بار شکست شرم‌آور و ننگین خورده‌اید، برای تربیت برده‌گان جدید دیگر تلاش نکنید! خواه لندغرها باشند یا سایر عناصر اسلام‌ستیز، دست از مراقبت‌شان بردارید! در غیر این صورت گذشته شما بار دیگر تکرار خواهد شد!
در پایان، اختتام این همه مشکلات را به ملت مجاهد و اصیل افغانستان، قبرستان امپراطوری‌ها تبریک می‌گویم و از نظام اسلامی، استقلال و آزادی لذت ببرید و همواره مدافعان اسلام باشید؛ در آنصورت کامیابی و افتخار همیشه قدم‌های شما را خواهد بوسید.