سلطان بایزید اول: (۷۹۱ – ۸۰۵ هجری / ۱۳۸۹ – ۱۴۰۲ میلادی)
پس از شهادت سلطان مراد پسرش بایزید جانشین وی شد، او مردی بزرگ‌منش، بردبار، دانشمند و مشتاق نسبت به فتوحات اسلامی بود؛ به همین دلیل توجه خاصی به امور نظامی داشت، او امارت‌های نصرانی آناتولی را هدف قرار داد و در مدت کوتاهی تمام آن امارت‌ها را به امپراتوری عثمانی ملحق کرد، بایزید در جبهه‌های بالکان و آناتولی همچون برق حمله کرد، از این‌رو لقب «الصاعقة» به او داده شد.
سیاست بایزید در قبال صرب‌ها:
بایزید روابط دوستانه‌ای با صربستان برقرار کرد، هرچند که صرب‌ها عامل شورش اتحاد بالکان علیه عثمانی‌ها بودند ولی هدف بایزید از این اقدام آن بود که دولت صربستان را به‌مثابه دیواری میان امپراتوری عثمانی و هنگری قرار دهد، بایزید نیاز به دوستی احساس می‌کرد که در آسیای کوچک و در چارچوب سیاست جدید نظامی‌اش درباره امارت‌های اسلامی و ترکمان سلجوقی؛ مفید واقع شود.
بدین منظور، بایزید با صرب‌ها توافق کرد که دو پسر پادشاه لازار ــ که در جنگ کوسوو کشته شده بود ــ بر مناطق صربستان طبق رسوم، قوانین و آداب و سنن محلی آنجا حکومت کنند، اما باید با امپراتوری عثمانی روابط دوستانه داشته باشند، خراج بپردازند و بخشی از نیروهای نظامی خود را به‌صورت تولگی جداگانه به ارتش سلطان برای جنگ‌ها بسپارند. سلطان برای تحکیم این معاهده با دختر پادشاه لازار ازدواج کرد.
تسلیم بلغارستان در برابر حکومت عثمانی:
پس از حصول توافق با صرب‌ها در سال ۷۹۷ هجری / ۱۳۹۳ میلادی، بایزید به‌سرعت به‌سوی بلغارستان حرکت کرد و آن را فتح نمود، با وجود جمعیت فراوان، استقلال سیاسی بلغارستان برای همیشه پایان یافت، سقوط بلغارستان موجی از اندوه را در سراسر اروپا برانگیخت و قدرت‌های اروپایی از هیبت و شوکت سلطان مراد به لرزه درآمدند، ارتش‌های صلیبی و مسیحی متحد شدند تا نام و‌نشان عثمانی‌ها را از بالکان پاک کنند.
اتحاد صلیبی و مسیحی علیه دولت عثمانی:
پادشاه هنگری «سیگسموند» و پاپ نهم «بونیفاس» برای تشکیل اتحادیه صلیبی و مسیحی اروپایی علیه دولت عثمانی اقدام کردند، این بزرگ‌ترین اتحادیه از میان تمام اتحادهایی بود که در قرن چهاردهم با عثمانی‌ها مقابله کرده بودند.
زیرا در این اتحاد نسبت به اتحادهای پیشین، امپراتوری‌های بیشتری شرکت داشتند و آنان در تأمین سلاح، منابع مالی، امکانات و تجمع نیروها با یکدیگر همکاری کردند، در این لشکرکشی صلیبی حدود یک میلیون و دوصد هزار جنگجو شرکت کردند که از اقوام گوناگون چون آلمانی‌ها، فرانسوی‌ها، انگلیسی‌ها، اسکاتلندی‌ها، سوئیسی‌ها و سایر مناطق جنوبی اروپا آمده بودند.
در سال ۸۰۰ هجری / ۱۳۹۶ میلادی، نیروهای صلیبی به‌سوی مجارستان (هنگری) حرکت کردند، اما پیش از آغاز نبرد، میان فرماندهان و پادشاه سیگسموند اختلافاتی پدید آمد. سیگسموند ترجیح می‌داد که سپاه صلیبی منتظر بماند تا سپاه عثمانی نخست حمله کند سپس آنان وارد نبرد شوند، اما سایر فرماندهان حاضر به انتظار نبودند.
آنان بدون درنگ فرمان حمله به سپاه خود دادند و تا نزدیکی رود دانوب پایین رفتند و به شمال بالکان در منطقه نیکوپولیس رسیدند. پس از محاصره شهر، در آغاز بر سپاه عثمانی پیروز شدند؛ اما وقتی بایزید با حدود صدهزار سرباز از راه رسید، با وجود آن‌که شمار نیروهایش در مقایسه با سپاه صلیبی کمتر بود اما از نظر نظام‌مندی و سازمان نظامی بر اروپایی‌ها برتری داشت، نیروهای مسیحی شکست خوردند و گریختند، برخی کشته شدند و بسیاری از فرماندهان‌شان اسیر گردیدند.
در این نبرد عثمانی‌ها غنایم فراوانی به دست آوردند و ذخایر دشمن را مصادره کردند، سلطان بایزید در افتخار این پیروزی نظامی گفت: «من ایتالیا را فتح خواهم کرد و به اسبم در محراب کلیسای سن‌پطرس در روم جو خواهم داد».