مراد دوم
مراد دوم پس از پدر خود محمد چلبی در سال ۸۲۴ هجری قمری (۱۴۲۱ میلادی) به سلطنت رسید؛ در آن زمان سن او از هجده سال بیشتر نبود، با این حال با وجود سن کم به حاکمی بزرگ تبدیل شد. مراد علاقه فراوانی به جهاد در راه خداوند جل جلاله داشت و آرمانش رساندن اسلام به سرزمین‌های اروپایی بود.
او در میان مردم خود به تقوا، عدالت، شفقت و مهربانی شهرت داشت. سلطان مراد توانست تمام بغاوت‌های داخلی را که کاکای او مصطفی رهبری آن‌ها را بر عهده داشت، سرکوب کند. دشمنان مراد از مصطفی حمایت می‌کردند و در پس بسیاری از دسیسه‌ها، بهانه‌ها و مشکلاتی که پیش پای سلطان قرار می‌گرفت، رد پای امپراتور بیزانسی، مانوئل دوم، نیز دیده می‌شد؛ او به مصطفی هر نوع کمکی می‌کرد، حتی شهر گالیپولی را به محاصره درآورد. سلطان مراد کاکای خود را دستگیر کرده و اعدام نمود.
پس از آن، مانوئل دوم همچنان در برابر سلطان دست به بهانه‌تراشی می‌زد. او برادر سلطان را فریب داد و برای مدتی کوتاه به فرماندهی لشکر خود گماشت، تا آنجا که شهر نیقیه در آناتولی را تحت کنترل گرفت. مراد نیز به لشکر خود فرمان حرکت داد و با سرعت به دشمن رسید و فوج مخالفان را شکست داد.
مخالفان مجبور به تسلیم شدند. سلطان کار آن‌ها را یکسره کرد و امپراتور قسطنطنیه را به خاطر دسیسه‌های خود مجازات نمود. آنان تلاش کردند تا از پیشروی لشکر عثمانی جلوگیری کنند، اما این از توان‌شان خارج بود. در سال ۸۳۳ هجری (۱۴۳۱ میلادی) شهر بنار به تصرف درآمد و برای همیشه بخشی از دولت عثمانی شد.
سلطان مراد شورش‌های برخاسته در بالکان را سرکوب کرد و برای مقابله با یاغیان، سپاهی اعزام نمود که آنان نیز جنبش‌های جدایی‌طلبانه را برای همیشه خاموش کردند. مراد می‌خواست اقتدار دولت عثمانی را در این مناطق تقویت کند، از این‌رو درصدد تابع کردن منطقه ولاشیا برآمد.
مردم ولاشیا به پرداخت خراج سالانه رضایت دادند. استیف لازار میتش، پادشاه جدید صربستان، ناگزیر به تسلیم در برابر عثمانی‌ها شد و با سلطان دوستی برقرار کرد. لشکر عثمانی به سمت جنوب حرکت کرد و برای تسلط بر شهرهای یونان دست به کار شد.
در مدت کوتاهی، آنان با جهاد مقدس، همه مناطق آزاد آلبانی و مجارستان را به زیر سلطه خود درآوردند. عثمانی‌ها در سال ۸۳۴ هجری (۱۴۳۱ میلادی) آلبانی را فتح کردند و مسیر حملات را به سمت جنوب این مناطق پیش بردند. با این حال، شمال آلبانی در برابر عثمانی‌ها مقاومت کرد و درگیری سختی میان دو طرف درگرفت. آلبانیایی‌ها در کوه‌های‌شان بر عثمانی‌ها پیروز شدند و پس از آن نیز چند حمله دیگر ترتیب دادند.
با وجود اینکه سلطان مراد شخصاً فرماندهی لشکر را بر عهده داشت، عثمانی‌ها در این نبرد دچار شکست و زیان زیادی شدند. کشورهای مسیحی از آلبانیایی‌ها حمایت کردند و در برابر عثمانی‌ها به یاری‌شان شتافتند؛ به‌ویژه دولت بلغارستان که از آن بیم داشت که امپراتوری‌های همسایه‌اش به دست عثمانی‌ها بیافتند. همچنین، می‌ترسیدند که بنادر و سواحل‌شان که راه ارتباطی با دنیای بیرون از طریق دریای مدیترانه بود، از دست برود و در نتیجه در دریای کوچکی به‌نام آدریاتیک محصور شوند. به همین دلیل، مراد دوم نتوانست حکومت خود را در آلبانی مستحکم و پایدار سازد.
اما درباره نبرد با مجارستان: در سال ۸۴۲ هجری (۱۴۳۸ میلادی) عثمانی‌ها توانستند آلبانیایی‌ها را شکست دهند و ۷۰٬۰۰۰ تن از آنان را به اسارت بگیرند. پس از تصرف بسیاری از مناطق مجارستان، به سوی پایتخت‌های صربستان و بلغارستان حرکت کردند اما در تلاش‌های خود برای تصرف این شهرها موفق نشدند.
