نویسنده: علی انصار
خوارج از آغاز بربریت سیاه خود نه تنها یاران نازنین پیامبر صلی الله علیه وسلم، دو خلیفه بزرگ دوران خلافت اسلامی، نمونه هایی از دلاوری و شجاعت؛ حضرت عثمان بن عفان و حضرت علی رضی الله عنهما را به شهادت رسانیدند بلکه خنجر های وحشت سیاه خود را در سراسر جهان بر تن ظریف چراغ های دین مقدس اسلام و بزرگان گروه های اسلامی، جهادی و مذهبی، علما، مجتهدین، محسنین امت و داعیان فرو بردند و این چراغ ها را برای همیش خاموش نموده و امت اسلامی را بسوی تاریکی ها رهنمون شدند.
خوارج که در صفحات تاریخ از آنها با عنوان ظلمات «تاریکی‌ها» یاد شده است؛ گروه وحشی اند که اکابرین، علما و مجتهدینی را به شهادت می رسانند؛ که در منبر پرده از وحشت سیاه خوارج برافراشته و به پیر و جوان امت آنان را نشاندهی می‌کنند، خوارج اقتدار زور و جبر را به نام خلافت اسلامی، کشتار را به نام جهاد و مفکورهء غربی را بنام دعوت اسلامی تولید می کنند.
خوارج با آن تیر نمرودی یی که عظمت اسلامی را به آسمان عروج میدهد؛ ستاره دیگری از دیانت، تقوا، علم، اجتهاد و دعوت را به شهادت رسانیدند.
امام العزیمة شیخ رحیم الله حقانی نه تنها به افغانستان بلکه برای تمام جهان اسلام؛ الگوی علم، اجتهاد و دعوت بود.
امام العزیمة که شناخت خوبی از خوارج داشت؛ آنان را از پله های منبر به تمام امت اسلامی معرفی نمود، وقتی آنان فهمیدند که اینچنین دیگر چهره واقعی آنها از کسی پوشیده نمیماند؛ همین بود که این کوه علم و دیانت را در حالی فروریختند که در منبر به هزاران طالب العلم قال الله و قال الرسول را بیان مینمود.
هزاران طالب العلم را یتیم و جهان اسلام را از یک عالم دیگر و دبدبه علمی را با به شهادت رسانیدن این محسن امت محروم نمودند.
زمزمه:
خورشید فرورفت، به دل زمین
دنیا رفت، نمی دانم چیزی…
روشنی ها و نفس برآمدن
همه چیز ایستاده به تاریکی درد…
