یهود قبل از بعثت خاتم الانبیاء:
قبل از بعثت پیامبر اسلام یهودی ها همیشه بشارت و مژده می دادند که پیامبری مبعوث خواهد شد که باید تابع او و کتاب او شوند و اسلاف و اباء و اجدادشان قلعه ها و حصارهای مستحکمی در نزدیکی مدینه منوره ساختند که هرگاه پیامبر آخرالزمان بیاید او را یاری و نصرت کنند.
به همین خاطر از شام هجرت کرده و به جوار مدینه سکونت کردند و حتی مشرکین مدینه (اوس و خزرج) را تهدید می کردند، مبنی بر اینکه ما بر خاتم الانبیاء ایمان می آوریم و از سربازان و جان فدایان واقعی او شده شما را نیست و نابود می کنیم.
[مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا]. «قبلاً هنگامی که با مشرکان به جنگ و نزاع لفظی بر می خواستند و می گفتند: که خدا ایشان را با فرستادن آخرین پیامبری که کتابشان بدان نوید داده، یاری خواهد داد» امید فتح و پیروزی را داشتند.
شایان ذکر است که اکثر یهود در دور و اطراف مدینه دارای (۶۰) قلعه مستحکم در قالب سه قبیله بزرگ
۱- بنی قینقاع
۲- بنی قریضه
۳- بنی نضیر زندگی می کردند.
و از انصار اهل مدینه (اوس و خزرج) که بر اثر جنگ های خونین نیرو و قدرت رزمی و اجتماعی خود را کاملاً از دست داده بودند و عامل اصلی جنگ های آن ها خود یهود بودند، که آن ها را بر علیه همدیگر تحریک می کردند، زیرا یهو د امنیت و منفعت خود را در جنگ و کشت کشتار آن ها می دیدند.
یهود پس از بعثت خاتم الانبیاء:
در سال (۶ اوت ۶۱) میلادی خورشید عالم تاب، نور هدایت، سرور کونین حضرت محمد مصطفى خاتم الانبياء^ در شهر مکه مکرمه مبعوث شدند، پس از مدتی دعوت و ارشاد به دستور خداوند متعال به مدینه هجرت کردند.
پیامبر خدا با یهود و اوس و خزرج هم پیمان شده، قراردادی مبنی بر همزیستی مسالمت آمیز و تعاون متقابل با آنان بستند، علی رغم عدم پذیرش رسالتش از طرف یهود، که خلاصه مفاد نامه از این قرار است:
۱ـ یهود در امور مذهبی خویش آزاد و هیچ کسی حق دخالت در امور مذهبی آن ها را ندارد.
۲ـ یهود و مسلمانان با هم رابطه حسنه خواهند داشت.
۳- اگر کسی با یهود یا مسلمانان جنگ کرد، بر هر یکی از آن ها لازم است که به کمک و یاری همدیگر بشتابند.
۴ـ در صورت حمله به مدینه از سوی اجانب بر فریقین لازم است که از آن دفاع کنند.
۵ـ هیچ یک از فریقین حق ندارد افراد قبیله خویش را امان دهد.
۶ـ در صورتی که یکی از فریقین با دشمن صلح کرد بر دیگری لازم است که بر پیمان خود پایبند باشد.
است.
۷- خون¬بها و فدیه در مقابل اسير، كما في السابق به قوت خود باقی است.
اما با توجه به این مفاد و تفاهم نامه، یهود نه تنها پیامبر و یارانش را یاری نکردند، بلکه اذیت و آزار رسانده، هر روز دسیسه می کردند، [فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ الله عَلَى الكافرين]. «هنگامی که آمد (و از روی تورات) آن را شناختند و پی بردند، ولی (به سبب حسادت و عناد بدان کفر ورزیدند، پس لعنت خدا بر کافران (چون ایشان باد)».
و دیری نپایید که سرشت و طبیعت یهود در عهدشکنی و تجاوز از حدود و توطئه¬چینی علیه پیامبر و اصحابش و پیوستن شان با مشرکان در جنگ بر علیه پیامبر به وقوع پیوست.
و چون که یهود بنی قریضه با مشرکان به مدینه حمله کردند و پیمان را شکستند، بر خورد میان طرفین گریز ناپذیر می¬نمود. که این بر خورد به کوچ کردن بنی قینقاع و کوچ دادن بنی نضیر و گردن زدن جنگجویان بنی قریضه و جنگ با خیبریان انجامید.
و بدین صورت شر یهود از سر مسلمانان کوتاه گردید، قرآن شدت کینه توزی و دشمنی یهود را اینگونه به تصویر می کشد: [لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا]. «و خواهی دید که دشمن ترین مردم برای مومنان، یهودیان و مشر کانند».
و قرآن خطاب به مسلمانان می فرماید: [يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَي أَوْلِيَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ الله لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ]. «ای مومنان! یهودیان ومسیحیان را به دوستی نگیرید (و به طریق اولی آنان را به سرپرستی نپذیرید) ایشان برخی دوست برخی دیگرند (و در دشمنی با شما یکسان و برابرند) هر کس از شما با ایشان دشمنی ورزد (و آنان را به سرپرستی بپذیرد) بی گمان او از زمره ی ایشان بشمار می رود. و شکی نیست که خداوند افراد ستمگر را (به سوی ایمان) هدایت نمی کند».
و بر همین اساس بود که آن حضرت صلی الله علیه وسلم به مسلمانان دستور داد که: «اخرجوا اليهود والنصارى من جزيرة العرب». «یهودیان و مسیحیان را از جزيرة العرب بیرون برانید زیرا آنان عاقبت خوبی نخواهند داشت».